तुला रे कसं शब्दांच वेड लागल? यमक जुळवण्यच्या प्रयत्नात.. तुझ कवितेकडे अडखळत का होईना पहिल पाऊल पडू लागलं स तूच म्हणाला होतास कविता तूला कळतही नाहीत अन् आता तुझ्या वेड्या वाकड्या शब्दातही मला काव्य दिसु लागलं.. तुला रे कसं शब्दांच वेड लागल? majhya ithe kahitari problem jhalay.. kavitechya swarupat yet typely aahe pan tashi deplay hot nahiye .... kshamaswa

फुल....... ईमोशनलफुल

तू ना ईमोशनलफुल आहेस... कधितरी डोक्याने विचार कर.. बी प्रॅक्टिकल ... अत्ता पर्यंत तू शिकायला हव होतस.... ही वाक्य इतक्यांदा ऐकली आहेत ना.. की आता डोक्यात जातात... हो आहे मी एमोशनलफुल.. प्रत्येक क्षण जगते मी .. मग तो चांगला असो वा कसाही... त्या प्रत्येक क्षणाचे माझ्यावर परिणाम होतात.. आहो पण मि जगते हो ते क्षण... खर तर मला नव्याने उमगलय.. मीच प्रॅक्टीकल आहे.. येणारे प्रत्येक क्षण जगते.. पचवते.. कधि रडते.. हसते.. पण आहे ती परिस्थिती मी स्वीकारते.. न रडता... कुठलीही कुरबुर न करता... सुधरण्याचा प्रयत्न्ही नक्किच करते... पण कानाडोळा नाही करु शकत म्हणजे मी प्रॅक्टिकल नाही? मला नाही चौकट घालता येत मना वर.. अस वागायच.. वैगेरे... दिसताना हळवी दिसनारी मी जगताना आणि कुठलेही निर्णय घेताना नक्कीच प्रॅक्टिकल असते.. आणि जगते... आणि मला असच रहयचय... कुठलेही हिशोब न मांडता.. सोयीचे पळपुटे मार्ग न काढता.. येईल तो क्षण जगत... मग मला इमोशनलफुल म्हणा नही तर कहीही... कुछ फ़र्क नही पैदा...... मी अशीच रहणार....

छळ

काहीतरी चुकतयं... सगळ कळुन मनाला वळत मात्र काहीच नाही.. त्यासाठी त्याला ओरडतेय.. समजावतेय... पण ऐकतच नाही ते... हिरमुसतय.. रडतयं.. कोणी तरी सांगा रे त्याला हताश होउन म्हणते तेव्हा परत उत्तर देणार कोणीच नसत.. उरते ती परत परत किंचाळणारी शांतता.. नेमक काय हवय तुला? डबडबलेल्या डोळ्यांसकट विचारत होते मी.. उत्तरादाखल फक्त हुंदकेच ऐकु आले... किंचाळणारी शांतता आता भंग तर पावली.. वटल काहीतरी हलक होईल पण छे.. झाला तो त्रासच.. आता सगळच अनोळखी वाटत होत.. कोणिच कोनाला ओलख देत नव्हत... प्रत्येक वेळी प्रश्नाची उत्तर शोधायचा हट्ट असतो आपला... पण काही उत्तर त्या प्रश्नांपेक्षा जास्त अस्वस्थ करणारी असतात.. कदचित ते अंतीम सत्य असत म्हणुन जास्त छळणारी.. ती बदलता येत नाही याची हळहळ सांगणारी उत्तरं... सगळ कळुन वळत नाही म्हटल्यावर मनाला काय म्हणायच पळपुट.. का निर्लज्ज? क सत्य ऐकण्याची तकद नसलेल कमकुवत?

वायफळ बडबड

आजकल (?) मला तोंड जरा जास्तच फुटलय... म्हणजे इतकी बडबड असते.. की इतर कोणालाच बोलण्याची सोय नाही (तशी ती एरवीही नसतेच म्हणा) त्यात कॉलेज मध्ये वर्गात .. माझे प्रोफेसर कमी आणि मीच जास्त बोलत असते.. आणि तेहि डायरेक्ट त्यांच्याशीच.. काल तर मी उच्चांक गाठला होता.. वर्गात इतर जणं मला खूप शिव्या घलत असतील अर्थात मनातल्या मनात... इतके प्रश्न.. इतके प्रश्न.. की आमच्या सरांनाही मस्त शिकवण्याचा उत्साह संचारतो.. आणि ते उचकतात.. नी लेक्चर अजून लांबत.. तस वर्गात मी नसले तर लेक्चरस् वेळेवर सुटत .. पण मला माझच आश्चर्य वाटल..परवा रात्री ३.३० लाझोपले होते.. ५.३० उठले होते.. शीवाय ऑफिस्मद्येही खुप काम केल होत.. २ दिवस थंदी तापामुळे वीकनेस आलाहोता आणी तरीही इतकी बडबडा????हे हे हे.. ग्रेSSटच .. ही सगळी वायफळ बदबद इथे का अस वाटत असेल ना तुम्हाला पण असच... आधीच म्हणाले होती आजकाल मला तोंड जरा जास्तच फुटलय...

कोष.. मुक्ती.. ती

मला आठवतेय ती..काही वर्षापुर्वी एका वादळाने तिला उद्धस्त करुन टाकल होत... नेहमि हसणारी .. बोलुन बोलुन समोरच्याचे कान किटवणारी ती स्तब्ध झाली होती.. कुठल्याश्या कोशात गुरफ़टवुन टकल होत तिने स्वतःला.. पण मग हळुहळुतिनेच प्रयत्नांनी स्वतःला त्या कोशातून बाहेर्त काढल होत... आता ती चाच्पडत शोधत हस्सत.. शिकत होती परत जगायला... नंतर बरिचशी वादळं आली लहान मोठी... तिने प्रयत्नाने जगण्याचा मुक्त जगण्याचा प्रयत्न केला.. आता परत एक नविन वादळ आलयं.. या वादळाची त्रिव्रता कमी आहे पन तरीही ती परत कोशात चाललिये... प्रयत्न करतेय नाही जाण्याचा.. ओढतेय मागे स्वतःला पण... तितक्याच वेगाने आत चालली आहे.. आता तर ते प्रयत्न करण्याची शक्तीच गळुन पडलीये अस वाटतय...परत कोष..पण आता त्या कोषातून ती बाहेर पडेल की नाही ही केवळ शंकाच.. देव करो ती आता कायमचीच मुक्त होउ देत .. मुक्त कायमचीच मुक्त...

चंद्र अन् ती..

ती.. नेहमी प्रमाणे चंद्र शोधत होती... बर्‍याच दिवसात तिच्या त्याच्या काहीच गप्पा झाल्या नाही.. पण चंद्र आज सापडतच नव्हता.. चांदण्या लुकलुकत हसत होत्या.. तिने त्यांना विचारल, '' तुम्हाला माहित आहे का गं कुठेय चंद्र?'' .. लुकलुकण्याशिवाय काहिच उत्तर नव्हत ना कधी तिला मिळाल.. चंद्रही असाच.. गप्प गप्प.. पण ती नेहमीच त्याच्याशी बोलत राहायची... आज ती चांदण्यांचा गुंता सोडवत बसली.. चंद्र येतच नव्हता.. अस करता करता किती अंर्तमुख होत होती ती.. आज तिला चंद्रा जवळ रडायच होत.. एकटेपणावर त्याच्या सोबत हसायच होत.. ''किती वेडी ना मी.. तू असताना एकट वाटतच कस मला?'' अस म्हणायच होत.. नंतर त्याच्या गप्प बसण्याबद्दल खूप खूप भांडायच होत... तिच आणि चंद्राच नातच अजब.. मुळात तिच अजब... नात्याच्या बाबतीत हळवी.. मनापासून कुठल्याही नात्यावर प्रेम करणारी.. पण का कुणास ठाऊक शेवटी परत एकटीच उरणारी.. एकटी छे... चंद्र आहे की तिच्या सोबतीला.. पण हट्ट सोबतीचा का असतो? आज तिलाही तोच प्रश्न पडला होता.. आज तिला चंद्राशी भांडायच होत.. ''तु का नाही रे बोलत?'' ती थकली होती एकटच बोलून... तिची नजर क्षितिजांपल्याड पोहचत नव्हती.. आणि चंद्र आज लपुन बसला होता.. पाणवलेल्या डोळ्यांनी आता चांदण्याही पुसटश्या दिसु लागल्या.. पण चंद्र.. नजरे आड बहुदा त्याला माहीत असावं आज ही भांडणार.. ती तशीच एकटी.. चंद्राची वाट बघत बसली.. आज तिला चंद्रही परका वाटला.. त्या चांदण्याचाच चंद्र होता तो बहुदा.. ती अजूनच एकटी पडली.. रत्र अशीच सरली.. दुसरा दिवसही.. आज तिने ठरवल की आपण चंद्रा कडे बघायच देखिल नाही.. पण सवयीने नजर वर गेलीच.. आज तो तिच्या कडे बघुन हसत होता.. एकच कोर नाजुकषी.. तिच्या द्यानात आल अरे काल तर आमवस्या होती.. सगळे भावना कल्लोळ विसरुन परत चंद्रशी गुजगोष्टी सुरु झाल्या तिच्या... आज त्या वेडिला तो बोलत नाही ह्याचीही तमा नव्हती.. त्याच अस्तिवच सुखवणार होत तिच्यासाठी... (न राहवून टाकलेली पोस्ट.. )

एक जादुगार आणि आधा चाँद..

विचित्र अनुभव अनुभवतेय... पण त्यात जगतेय... कोणीतरी आहे.. की त्या कोणीतरीची नुसती आठवण आली तरी चेहर्‍यावर हसु उमटतं .. खर तर त्या कोणीतरीशी माझी ओळख नाही. आणि ना मी त्या कोणीच्या प्रेमात बिमात आहे तरीही.. आमच्या दोघात कुठलच नात नाही तरीही... एक अनामिक शक्ती आहे... मला नं तो जादुगारच वाटतो.. कारण.. तेही नेमक्या शब्दात नाही सांगु शकत... पण आहे ते छान आहे.. पुढे काय होणार याचा काहीच अंदाज नाही.. हम्म्म.. असो पुढचा विचार करण्यात मला आज घालवायचा नाही.. तस विचार करण्यासारखही काहीच नाही... म्हणून आज जगण्याचा प्रयत्न...तोही क्षणीक कारण तो पुर्ण वेळ नसतो बरोबर...तरीही... :) पुरे चाँद की उम्मीद सभी को है। पर आधा चाँद भी काफ़ी खुबसुरत होता है... ( हम तो शायराना हो गए :)) ही पोस्ट संपवतानाही एक मोठा श्वास आणि हसु हिच प्रतिक्रिया आहे... खरचं तो जादुगारच आहे... :) (या नंतर एक विश्रांती घेतेय.. बरेच जण नव्या पोस्ट बद्दल विचारत होते.. म्हणुन ही.. आता अभ्यास सुरु आहे... नो ब्लॉगींग... आता भेटुया पुढल्या वर्षी.. २००९.. तब तक सायोनारा)