निरोप... ?????

निरोप! मी कविता करते हे शाळेत कोणाला महित नव्हते आणि अचानक १०वीच्या सेन्डॉफला मी कविता वाचली होती निरोप... मला आठवतय सगळ्यांनी भरभरुन कौतुक केल होत काहींचे तर चक्क डोळे भरुन आले. त्यावर्षी शाळेने मला बक्षिस झाहीर केलं... मल हे सगळ नको होत.. पण परत त्याच शाळेत ११विसाठी प्रवेश घेतल ११वि १२वी परत निरोप... या वेळी भाषणही होत निरोपाच स्टेजवर उभी राहिले.. हात थरथरत होते निरोप शब्दात मांडण खुप आवघड असत ना? तो मी मांडण्याचा प्रयत्न करत होते... डोळ्यातुन आश्रु ओघळत होते माझ्याही नकळत.. मद्येच मी गप्प झाले शब्द फुटेनात एरवी अशा परिस्थितीत गोंधळ घालणार्‍या मुलीही शांत होत्या त्या वेळेस मी अर्धवट भाषण सोडुन निघाले कोणीतरि मला परत माईक पुढे ढकलल.. मी परत बोलले.. काय ते नक्कि आठवत नाही... भाषणाची प्रत बहुतेक सापडेल घरी.. संपल भाषण..सगळ निःशब्द होत... नंतर सगळ्याचे हुंदके ऐकु आले.. या वेळेस टाळ्या खूप उशीरा पडल्या.. खाली उतरले तेव्हा... पण आता त्या गोष्टी आठवल्या की आता एक वेगळच फिलींग येत.. मी किती लकी होते.. मझ्याकडे निरोप द्यायला माणसं होती... आता जेव्हा पुण्याहुन निघते तेव्हाप्रत्येक वेळेस जाणवत निरोप द्यायला अश्रु लपवत कोणी समोर उभ नसतं... मायेने बनवलेले पदार्थ.. अपुलकी आनि काळजीने आणलेल्या वस्तु.. पोटतिडकीने काळजी घे गं म्हणणार कोणीच उरलेल नाही... खिडकीतुन बाहेर नजर जाते ती फक्त शुन्यात.. (सॅम आणि जॅस चे निरोपा संर्धभातील पोस्ट वाचुन माहित नाही का, पण मोकळ व्हावसं वाटल)