रविवार, १० मे, २००९

तुला रे कसं शब्दांच वेड लागल? यमक जुळवण्यच्या प्रयत्नात.. तुझ कवितेकडे अडखळत का होईना पहिल पाऊल पडू लागलं स तूच म्हणाला होतास कविता तूला कळतही नाहीत अन् आता तुझ्या वेड्या वाकड्या शब्दातही मला काव्य दिसु लागलं.. तुला रे कसं शब्दांच वेड लागल? majhya ithe kahitari problem jhalay.. kavitechya swarupat yet typely aahe pan tashi deplay hot nahiye .... kshamaswa

मंगळवार, २८ एप्रिल, २००९

फुल....... ईमोशनलफुल

तू ना ईमोशनलफुल आहेस... कधितरी डोक्याने विचार कर.. बी प्रॅक्टिकल ... अत्ता पर्यंत तू शिकायला हव होतस.... ही वाक्य इतक्यांदा ऐकली आहेत ना.. की आता डोक्यात जातात... हो आहे मी एमोशनलफुल.. प्रत्येक क्षण जगते मी .. मग तो चांगला असो वा कसाही... त्या प्रत्येक क्षणाचे माझ्यावर परिणाम होतात.. आहो पण मि जगते हो ते क्षण... खर तर मला नव्याने उमगलय.. मीच प्रॅक्टीकल आहे.. येणारे प्रत्येक क्षण जगते.. पचवते.. कधि रडते.. हसते.. पण आहे ती परिस्थिती मी स्वीकारते.. न रडता... कुठलीही कुरबुर न करता... सुधरण्याचा प्रयत्न्ही नक्किच करते... पण कानाडोळा नाही करु शकत म्हणजे मी प्रॅक्टिकल नाही? मला नाही चौकट घालता येत मना वर.. अस वागायच.. वैगेरे... दिसताना हळवी दिसनारी मी जगताना आणि कुठलेही निर्णय घेताना नक्कीच प्रॅक्टिकल असते.. आणि जगते... आणि मला असच रहयचय... कुठलेही हिशोब न मांडता.. सोयीचे पळपुटे मार्ग न काढता.. येईल तो क्षण जगत... मग मला इमोशनलफुल म्हणा नही तर कहीही... कुछ फ़र्क नही पैदा...... मी अशीच रहणार....

मंगळवार, ३१ मार्च, २००९

छळ

काहीतरी चुकतयं... सगळ कळुन मनाला वळत मात्र काहीच नाही.. त्यासाठी त्याला ओरडतेय.. समजावतेय... पण ऐकतच नाही ते... हिरमुसतय.. रडतयं.. कोणी तरी सांगा रे त्याला हताश होउन म्हणते तेव्हा परत उत्तर देणार कोणीच नसत.. उरते ती परत परत किंचाळणारी शांतता.. नेमक काय हवय तुला? डबडबलेल्या डोळ्यांसकट विचारत होते मी.. उत्तरादाखल फक्त हुंदकेच ऐकु आले... किंचाळणारी शांतता आता भंग तर पावली.. वटल काहीतरी हलक होईल पण छे.. झाला तो त्रासच.. आता सगळच अनोळखी वाटत होत.. कोणिच कोनाला ओलख देत नव्हत... प्रत्येक वेळी प्रश्नाची उत्तर शोधायचा हट्ट असतो आपला... पण काही उत्तर त्या प्रश्नांपेक्षा जास्त अस्वस्थ करणारी असतात.. कदचित ते अंतीम सत्य असत म्हणुन जास्त छळणारी.. ती बदलता येत नाही याची हळहळ सांगणारी उत्तरं... सगळ कळुन वळत नाही म्हटल्यावर मनाला काय म्हणायच पळपुट.. का निर्लज्ज? क सत्य ऐकण्याची तकद नसलेल कमकुवत?

सोमवार, २ फेब्रुवारी, २००९

वायफळ बडबड

आजकल (?) मला तोंड जरा जास्तच फुटलय... म्हणजे इतकी बडबड असते.. की इतर कोणालाच बोलण्याची सोय नाही (तशी ती एरवीही नसतेच म्हणा) त्यात कॉलेज मध्ये वर्गात .. माझे प्रोफेसर कमी आणि मीच जास्त बोलत असते.. आणि तेहि डायरेक्ट त्यांच्याशीच.. काल तर मी उच्चांक गाठला होता.. वर्गात इतर जणं मला खूप शिव्या घलत असतील अर्थात मनातल्या मनात... इतके प्रश्न.. इतके प्रश्न.. की आमच्या सरांनाही मस्त शिकवण्याचा उत्साह संचारतो.. आणि ते उचकतात.. नी लेक्चर अजून लांबत.. तस वर्गात मी नसले तर लेक्चरस् वेळेवर सुटत .. पण मला माझच आश्चर्य वाटल..परवा रात्री ३.३० लाझोपले होते.. ५.३० उठले होते.. शीवाय ऑफिस्मद्येही खुप काम केल होत.. २ दिवस थंदी तापामुळे वीकनेस आलाहोता आणी तरीही इतकी बडबडा????हे हे हे.. ग्रेSSटच .. ही सगळी वायफळ बदबद इथे का अस वाटत असेल ना तुम्हाला पण असच... आधीच म्हणाले होती आजकाल मला तोंड जरा जास्तच फुटलय...

सोमवार, १२ जानेवारी, २००९

कोष.. मुक्ती.. ती

मला आठवतेय ती..काही वर्षापुर्वी एका वादळाने तिला उद्धस्त करुन टाकल होत... नेहमि हसणारी .. बोलुन बोलुन समोरच्याचे कान किटवणारी ती स्तब्ध झाली होती.. कुठल्याश्या कोशात गुरफ़टवुन टकल होत तिने स्वतःला.. पण मग हळुहळुतिनेच प्रयत्नांनी स्वतःला त्या कोशातून बाहेर्त काढल होत... आता ती चाच्पडत शोधत हस्सत.. शिकत होती परत जगायला... नंतर बरिचशी वादळं आली लहान मोठी... तिने प्रयत्नाने जगण्याचा मुक्त जगण्याचा प्रयत्न केला.. आता परत एक नविन वादळ आलयं.. या वादळाची त्रिव्रता कमी आहे पन तरीही ती परत कोशात चाललिये... प्रयत्न करतेय नाही जाण्याचा.. ओढतेय मागे स्वतःला पण... तितक्याच वेगाने आत चालली आहे.. आता तर ते प्रयत्न करण्याची शक्तीच गळुन पडलीये अस वाटतय...परत कोष..पण आता त्या कोषातून ती बाहेर पडेल की नाही ही केवळ शंकाच.. देव करो ती आता कायमचीच मुक्त होउ देत .. मुक्त कायमचीच मुक्त...